سینمای نو > سرویس سینما    

تأملی بر ضرورت نقد و بررسی سینمای كمدی به بهانه تماشای تگزاس ٢

مونا انوری‌زاده

در كشور ما رسمی هست كه متفكران و تحلیل گران و صاحبان قلم و اصحاب رسانه در همه حوزه ها كار خودشان را می كنند و دولت و ملت هم بی توجه به آن نقد و تحلیل ها از سوی دیگر كار خودشان را می كنند، نتیجه این كه در همه حوزه ها با بحران مواجهیم: بحران مسكن و بحران ارز و بحران كاغذ و بحران پایین آمدن سطح سلیقه فرهنگی مردم و ... و اراده ای هم برای حل این بحران های كاغذی وجود ندارد. بحران ها همه در حد اعلام وضعیت باقی می مانند و حتی روز به روز عمیق تر و جدی تر می شوند و تنها بر تعداد میزگردهاست كه افزوده می شود و دریغ از این كه خروجی یكی از این میزگردهای كارشناسی به بهبود اوضاع یكی از این بحران ها منجر شود. به طور مثال مدت زمان قابل توجهی است كه داد كارشناسان فرهنگی و سینمایی از هجوم كمدی های كم مایه بر پرده های سینما درآمده و از سوی دیگر روز به روز بر تعداد این كمدی ها افزوده می شود. دستمزد بازیگرانشان افزایش می یابد و استقبال مردم نیز عموماً قابل توجه است و نقدها هم از چرایی تولید این آثار همچنان ادامه دارد. یك چرخه معیوب كه به تنها چیزی نمی انجامد ارتقای سطح آثار سینمایی است. به نظر نگارنده اگر به جای سركوب دسته جمعی كمدی های روی پرده و سخیف و مبتذل خواندن گروهی شان عزمی در میان منتقدان و صاحب نظران ایجاد شود تا اتفاقاً به جای تماشا نكردن و نپرداختن و رد شدن از روی آثار چنان كه گویی از ابتدا وجود نداشته اند به تماشا و نقد جدی این آثار اهتمام كنند ارتقای كیفی این آثار محتمل تر می شود، در غیر این صورت مادامی كه سیاست بایكوت و بعضاً توقیف حاكم باشد سازنده این دسته از آثار با خیال راحت از اینكه مورد نقد كارشناسی قرار نخواهد گرفت به كار خود ادامه می دهد و منتقد و كارشناس فرهنگی هم مدام به جان سیاستگزار فرهنگی نق می زند كه چرا نظارت نمی كند و ملت هم پاپ كورن به دست سالن های سینمای نمایش دهنده این آثار را پر می كنند و صاحبان سینما و پخش كننده ها هم از سود سرشاری كه نصیبشان می شود در كمال سكوت راضی هستند. بنابر همین استدلال نگارنده بر آن شد تا چند سطری به بررسی فیلم سینمایی تگزاس ٢ بپردازد كه به جای كمدی توقیفی رحمان ١٤٠٠ به نمایش درآمده است.

به جرئت می توان ادعا كرد كه تگزاس ٢ جزو معدود آثاری است كه در سینما و تلویزیون ایران شماره ٢ آن از شماره یك اش بهتر است. قصه فیلم این بار در ایران می گذرد كه اتفاقاً این امر باعث شده تا از فضای بزن و بكوب به هدر رفته و صرفاً برای جلب مخاطب تگزاس یك فاصله بگیرد و بزن و بكوب و شوخی هایش را در یك بستر داستانی قابل قبول جاری كند كه موفق است. مسعود اطیابی پیش تر هم با فیلم خاك و مرجان و حتی در همان تگزاس یك ثابت كرده بود كارگردانی را می شناسد و خوشبختانه به كاهلی و سردستی برگزاركردن سكانس هایش معتقد نیست. از این رو در تگزاس ٢ مخاطب علاوه بر این كه با قصه ای همراه می شود كه در طرح و پرداخت ایده خود در نمی ماند و پیش می رود، كشش كافی برای یك روایت ٩٠ دقیقه ای را هم دارد و از ریتم بسیار خوبی هم برخوردار است و مخاطب را خسته نمی كند ، از كارگردانی قابل قبولی هم برخوردار است و به لحاظ بصری نیز برای تماشاگر جذابیت ایجاد می كند. استفاده از ژاله صامتی و مهدی هاشمی كه هر دو بی تردید از بهترین بازیگران نسل خویش هستند و تجربیات بسیار موفقی هم در عرصه سینمای كمدی دارند از دیگر نقاط قوت فیلم محسوب می شوند. فیلم در همان بستر كمدی فانتزی حتی موفق می شود نقد خوبی بر پدیده ای كه در سال های گذشته بیشتر چهارشنبه سوزی است تا چهارشنبه سوری داشته باشد. در مجموع در مقایسه با بسیاری از كمدی های مشابه تگزاس ٢ چه به لحاظ داستانی و چه به لحاظ تولیدی از سطحی نگری های رایج فاصله گرفته و موفق می شود لحظات شاد و مفرحی برای مخاطب ایجاد كند. لحظاتی كه از مرز ابتذال نمی گذرد. خنده های ممتد و دسته جمعی مخاطبان در سالن سینما و واكنش هایی كه از همذات پنداری مخاطب با شخصیت ها حكایت می كند و در نهایت پچ پچ های حاكی از رضایت تماشاگران از تماشای فیلم هنگام ترك سالن همه و همه ناشی از اندكی تأمل و دقت بیشتر در تولید اثر است. با توجه به سكانس فینال به نظر می رسد سازندگان در تدارك ساخت تگزاس ٣ هستند كه با توجه به تجربه ای كه این مجموعه از تولید دو فیلم قبلی به دست آورده اند انتظار می رود تا مخاطب با اثری به مراتب پخته تر و جدی تر در ژانر خود مواجه گردد.