سینمای نو > سرویس تئاتر 

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی " سینمای نو " و به نقل از مشاور رسانه ای نمایش ، شهلایی در مورد این نمایش و سوژه آن گفت:«من این متن را اولین بار در سال 84 نوشتم و سال بعد در جشنواره دانشگاهی و بخش رادی جزو متن های تقدیر شده بود. این اثر در نشر افراز و فصلنامه نمایش چاپ شد. همان سال ها توسط الهام خداوردی و فرانک کلانتر در جشنواره دانشگاهی نمایشنامه خوانی شد. خیلی از گروه ها این نمایشنامه را کار کردند، ولی سال 94 مجدد این متن را بازنویسی کردم و فرمت جدیدی از آن ایجاد شد. در واقع من اثر را به روزتر کردم. این اثر در نشر افراز به اسم «توهمه چیز را خراب کردی» چاب شد، اما بعدها من خیلی در متن تغییر ایجاد کردم و حالا خیلی بیشتر دوستش دارم».

او درباره تغییراتی که کارگردان ها روی متن های او برای اجرا می دهند، گفت: «من به باز بودن دست کارگردان معتقدم و زیاد در کارگردانی افرادی که متن های من را به صحنه می برند دخالتی ندارم البته تا جایی که ماهیت آن حفظ شود و به نوشته ام آسیب نرسد. کارگردانی برای نویسنده حس خوب ایجاد می کند که متن را دوقدم جلو ببرد. از این نظر من به وفاداری صددرصد به متن معتقد نیستم و فکر می کنم کارگردان بایددخل و تصرف خودش را داشته باشد».

او افزود: «اگر کسی ماهیت متن را عوض کند و به کار آسیب برسد قطعا ناراحت می شوم. گاهی من متنم را به کسی داده ام و او در اثر تغییر ایجاد کرده تا حدی که از نوشته خودم خجالت کشیده ام به این دلیل که آنها متنی که به اسم من بوده را خراب کرده اند و به اسم من به اجرا برده اند! این نکته را سختگیرانه پیگیری می کنم و در موردش با کسی شوخی ندارم».

شهلایی در مورد انتخاب سوژه برای نمایشنامه هایی که می نویسد، توضیح داد: «نویسنده ها معمولا شاخک های حساس تری نسبت به مسائل اطراف دارند و جستجوگرتر عمل می کنند. من در این نمایشنامه به موضوع خیانت پرداختم. خیانت بحث عمیقی است و وجهی که من در نظر گرفتم تنها بحث خیانت زناشویی نیست و دو دوست قدیمی را نشان می دهد که به خاطر خیانت حرمت رفاقت شان شکسته می شود.اتفاقی می افتد که انتظارش نمی رود و  این حرمت شکستن خیلی بد است و اگر این خیانت از جانب دو دوست قدیمی صورت نمی گرفت، اینقدر ماجرا تراژدی نبود».

کامران شهلایی در مورد وضعیت نمایشنامه نویسی ایران در دوره گفت: «من قطعا اتفاق روبه رشدی نمی بینم و معتقدم  آثار ماندگاری تولید نمی شود. به نظرم نمایشنامه نویسی ما جای دقت و تمرکز بیشتری دارد و امیدوارم اتفاق های خوبی  در آینده برای این امر رخ دهد، اما فعلا فکر می کنم شرایط امیدوارکننده نیست. باید روش های کاربردی تری برای آموزش و پرورش در ادبیات نمایشی اتفاق بیفتد تا به موفقیت دست پیدا کنیم».

شهلایی در آخر گفت: «16 تیرماه اجرایی در کافه تریای مجموعه تئاتر شهر داریم به اسم «آدم ها، قصه ها، آوازها» که نمایشی موزیکال و محیطی و مستند است با اجرای رسول نجفیان براساس خاطرات و آوازهایش.و تمام سعیم این است تماشاچی با حال خوبی اجرا را ترک کند  ».