به گزارش پایگاه خبری تحلیلی سینمای نو و به نقل از روابط عمومی فرهنگسرای ارسباران، ششصد و شصت و نهمین نشست باشگاه فیلم تهران با نمایش و نقد فیلم سینمایی «لاک پشت» به نویسندگی، کارگردانی و تهیه‌کنندگی بهمن کامیار ، یکشنبه ۲۷ مهرماه ۱۴۰۴ با حضور بهمن کامیار (نویسنده و کارگردان) و کورش جاهد (مدرس و منتقد سینما) در فرهنگسرای ارسباران برگزار شد.
کورش جاهد، منتقد سینما در این نشست عنوان کرد: شخصا همیشه کمبود ژانر را در سینمای ایران حس می‌کردم و جای موضوع روانشناسی در سینما خالی بود. در صورتی که روانشناسی مسئله بسیار مهمی است و رویکردی که در فیلم «لاک‌پشت» انتخاب شده قابل توجه است و می‌توان با چند بار تماشای آن، به مضامین مطرح‌شده در فیلم فکر کرد. قبلا فیلم‌های اخلاقی-اجتماعی بدون داشتن عمق کافی، پرتعدادترین فیلم‌های سینمای ایران را تشکیل می‌داد و این فیلم‌ها مستعمل شده بود. در حالی که فیلم باید با نگاهی علمی و سینمایی وارد درونیات شخصیت‌ها شود. اتفاقی که در فیلم «لاک‌پشت» افتاده این است که موضوعات روانشناسی به زبان سینما مطرح شده است.
در ادامه بهمن کامیار کارگردان فیلم با ابراز خرسندی از حضور در باشگاه فیلم تهران، درباره نحوه ورودش به سینما توضیح داد: سینما همیشه علاقه اصلی من بوده، ولی زمانی که می‌خواستم سینما بخوانم خانواده‌ها به راحتی نمی‌گذاشتند این اتفاق بیفتد. در نتیجه وارد رشته حقوق شدم، اما بعدا توانستم سراغ سینما برم.
وی درباره تفاوت این فیلم با دیگر فیلم‌های سینمای ایران بیان کرد: سینمای ما بعد از «جدایی نادر از سیمین» که با یک اتفاق بزرگ بین‌المللی همراه شد، به یک سینمای دوژانری تبدیل شده بود. یعنی یا کمدی داشتیم، یا فیلم‌های اجتماعی به سبک فیلم‌های آقای فرهادی. همه سینماگران به سمتی رفتند که فیلم‌های اجتماعی به آن سبک بسازند و من هم در تهیه و کارگردانی فیلم‌هایی مانند «در وجه حامل»، «سد معبر»، «کارت پرواز» و… تحت تاثیر آن نوع سینمای اجتماعی بودم. سینمای ما در آن مقطع خالی از ژانر بود.
کامیار ادامه داد: فیلمنامه «لاک‌پشت» را در سال ۹۶ نوشتم و در آن زمان این نوع فیلم‌ها خیلی رایج نبود. تقریبا دو سه سال است که کمبود ژانر در سینمای ایران مورد توجه همه قرار گرفته است. «لاک‌پشت» در ژانر سایکودرام ساخته شده که کمتر در سینمای ایران به آن پرداخته شده است. این یک انگیزه مهم برایم بود و اساسا علاقه شخصی‌ام همیشه سایکودرام بوده و دنبال‌کننده این نوع سینما بوده‌ام. ترس از تنهایی و ترس از طرد شدن، موضوعات اصلی این فیلم است و شخصیت اصلی فیلم با اینکه خودش روانپزشک است، زندگی‌ای همراه با احساس گناه و عذاب وجدان دارد.
وی اظهار کرد: «لاک‌پشت» می‌توانست فیلمی درباره جنون باشد، اما من دنبال تعریف کردن قصه‌ای در بستر یک موقعیت جنون‌آمیز بودم. نه اینکه بخواهم درباره یک بیماری خاص روانی فیلم بسازم. استفاده از جنون در این فیلم، ساز و کاری برای رسیدن به اتفاقی است که در ذهن پزشک (پیروز با بازی فرهاد اصلانی) می‌گذرد. شخصیتی که بر خلاف نامش، یک بازنده است. خیلی‌ها می‌گفتند این شخصیت که خودش روانپزشک است، چرا درگیر بیماری روانی است؟ اینکه ما فکر کنیم یک روانپزشک به سادگی بحران روحی را به تنهایی پشت سر می‌گذارد تصور غلطی است. خود روانپزشک‌ها هم در متد‌های حرفه‌ای، مراجعه به یک همکار را در چنین شرایطی دارند.
کامیار درباره دلیل مراجعه نکردن پیروز به روانپزشک گفت: در این فیلم فقط یک مقطع ۷۲ ساعته از زندگی پیروز را می‌بینیم و در این مقطع اولویتش درمان تروما‌های روحی‌اش نیست و باید به مسائل مهم‌تری رسیدگی کند.
کارگردان فیلم «لاک‌پشت» در پاسخ به پرسش یکی از مخاطبان درباره سیاه‌نمایی از خانواده ایرانی در این فیلم بیان کرد: این فیلم قرار نیست نمادی از زندگی همه ایرانیان باشد. اتفاقا این برچسبی است که باعث شد فیلم دو سال توقیف شود. سازمان سینمایی دولت قبل می‌گفت این فیلم مروج سبک زندگی غیرایرانی است. اولا که چه کسی گفته ما مسئول نمایش دادن و ترویج زندگی ایرانی هستیم؟ ثانیا این طبقه اجتماعی واقعا دارد این شکلی زندگی می‌کند و ما نمی‌توانیم این سبک زندگی را انکار کنیم.
کامیار افزود: رسالت هنر این است که از زشتی‌ها صحبت کند و قرار نیست فقط از خوبی‌ها و خوشی‌ها حرف بزنیم. هنرمند باید سوال و مطالبه ایجاد کند و فقط وقتی می‌توانیم یک فیلم سیاه را نقد کنیم که بزرگنمایی کرده باشد. تلخ بودن به تنهایی دلیلی برای حذف شدن نیست.
وی در پاسخ به پرسش یکی از مخاطبان درباره دلیل انتخاب فرهاد اصلانی توضیح داد: به اعتقاد من الان در سینمای ایران بازیگری بهتر از فرهاد اصلانی نداریم و او سال‌هاست این جایگاه را دارد. از ابتدای نگارش فیلمنامه، نقش را برای ایشان در نظر گرفتم و همان سال ۹۶ فیلمنامه را دادم که بخواند. آن زمان ایشان گفت فیلمنامه را دوست دارم ولی فعلا نمی‌رسم بازی کنم. گفتم اگر ۱۰ سال هم طول بکشد صبر می‌کنم. در نهایت ۶ سال صبر کردیم تا آقای اصلانی به فیلم برسد، در حالی که سال ۹۷ امکان ساخت فیلم «لاک‌پشت» را داشتم. به ایشان گفتم اگر ۶ سال دیگر هم لازم بود صبر می‌کردم.
