سینمای نو >  سرویس موسیقی

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی " سینمای نو" ، سیاوش ایمانی درباره‌ این اثر گفت: هدف از انتخاب این کارگان، جدای اهمیت و غنای موسیقایی‌اش، نبود نمونه اجراییِ منتشرشده برای ساز تار بود. ترجمه‌ این ردیف، براساس کتاب «ردیف آوازی و تصنیف‌های قدیمی به روایت استاد عبدالله دوامی، گردآوری استاد فرامرز پایور» به زبان تار به مثابه تجربه‌ای چالش‌برانگیز بود، چرا که در طول زمان‌ــ از انتشار سی‌دی قبلی (ساقه‌ خشک بهار ۱) تا امروزــ تغییراتی در نحوه‌ اجرا (به‌کارگیری شیوه‌های گوناگون در بستر کلّی هنر تارنوازی در بیان آواز، تحریر‌ها، تزیین‌ها، اجرای ریز و...) صورت گرفته است.

وی در ادامه گفت: بازاجرایی یک متن مقرر از پیش‌ موجودِ موسیقایی (در این‌جا ردیف) این امکان را فراهم می‌کند تا مجری با واکاوی اثری برجسته، فارغ از ساختار، به زیبایی‌شناسی متن توجه نماید و حاصل را به چیزی از جنس هنر تبدیل کند. در این راه حتی ممکن است تحولی در کارگانِ اجرایی سازِ تخصصی شکل بگیرد.

ایمانی در مورد ردیف و رویکرد خود در اجرای این اثر توضیح داد: هرکس که دستی در موسیقی داشته باشد می‌داند یافتنِ تعادل بین محتوای آموزشی و محتوای هنری به سادگی میسر نیست. توجه بیش از اندازه به ضروریات آموزشی به آسانی می‌تواند موسیقی را خشک و بی‌روح نماید، حس و حالِ آن را از بین ببرد و تمرکز بیش از حد بر محتوای موسیقایی می‌تواند امرِ آموزش را مختل کند. ردیف آن مرزِ ظریفِ بینابینی است که تعادل را برقرار می‌کند. اگر جوهرِ ردیف را اینگونه دریابیم، «ردیف‌نوازی» مستلزم حرکت بر مرزِ باریک بینِ نظم و انضباط آموزشی و شورِ موسیقایی است.

او در پایان خاطرنشان کرد: قطعاً بحث انتقالِ تجربه‌ تمام‌شده به مخاطب نیست، زیرا در این اجرا ردیف‌نوازی به منزله‌ بازخوانیِ محتوای هنریِ ردیف مدّ نظر بوده است و بازخوانیِ محتوای هنری، تجربه‌ای است همواره نو و بی‌پایان.